Τσιχλόφουσκες

Με λεπτότητα, πάνω από όλα με λεπτότητα
και κυρίως με ευγένεια
θα ακουμπήσει κάτω το όμορφο καπέλο σου
-κάθε ίχνος αξιοπρέπειας-
και θα σου χαράξει λεπτές λεπτές σχισμές
με το όμορφο, ροζ και χαριτωμένο μαχαίρι της.

Επειδή τα καπέλα δεν είναι αυτά που σε κάνουν γυναίκα.

Και κάπως έτσι έμαθα να βλέπω ροζ τσιχλόφουσκες
και να αρρωσταίνω.

Παρά-να'μουν-ξενη

Είμαι ένας παράξενος άνθρωπος
ανάμεσα σε παράξενους ανθρώπους.
Η σιωπή μου ήχους αφήνει βροντερούς
ν' αχνοφαίνονται ανάμεσα στις φωνές.

Παράξενες μέρες, παράξενοι άνθρωποι,
παράξενη εγώ.

Κάπου στα ψέματα, κάπου στις αλήθειες,
μέσα σε ιστορίες, μυθοπλασίες ή γεγονότα,
Γύρω από τραγούδια, από πρόζα
και κρυμμένα βλέμματα,
σηκώνω τα μάτια.

Τα σηκώνω επειδή είσαι ο μόνος που μου δίνει ελπίδα.

Εσύ ακούς κι εμάς τους παράξενους... 

Αναζήτηση

Κοιτώ με μάτια κλεισμένα
από την κούραση
από τη βροχή,
                  αυτά που τα άγγιξες και είδαν...

Κοιτώ μέσα στις στροφές μου
πώς θα αγκαλιάσω το αέρινο σώμα σου;
πώς θα ακούσω ξανά τη φωνή σου
και θα αλλάξω την πένα μου από πενθός σε χαρά;

στροφές

Έκανα το γύρο της πλατείας μπόλικες φορές.
    Μέσα στη ζέστη παρακολουθούσα
       πως το νερό αναπηδούσε από τις βρύσες του συντριβανιού
          κι ανακυκλωνόνταν.

Κι εκείνο το μεσημέρι,
έριξα το τυχερό μου κέρμα
στο συντριβάνι των ευχών.

Όχι επειδή πιστεύω στις ευχές του νερού.
Ούτε επειδή οι ευχές εξαγοράζονται.
Απλά ήθελα να ακούσω τη χαρά μου να παφλάζει.
Όχι, όχι δεν πάφλαζε το κέρμα μου,
μοναχά η ελπίδα μου τραγουδούσε
πως μια μέρα θα ακούσω τη φωνή σου.


ματαιοτης ματαιοτήτων

Όλος ο κόσμος μου γίνεται κομμάτια
μόλις τον αντικρύζω.
Τίποτα δεν είναι όπως το πρωτοφαντάζομαι.
Κάθετι έχει μία μυστήρια δομή και
τα πάντα γύρω μου κρύβουν μία
τόσο μεγάλη πλοκή που με κατατρώγει.
Σαν να τρέχω σε έναν κυλιόμενο διάδρομο.
Σαν να σκάβω μέσα στη λίμνη.
Κι όλα να μοιάζουν πως μένουν ίδια,
παρά το γεγονός ότι εγώ αλλάζω.

Φοβάμαι να ζω σ' ένα κόσμο που δεν ορίζω
Με επιλογές τόσο στενά περιορισμένες
που μου κλέβουν την επιλογή.
Με πνίγει, πνίγει, πνίγει μέσα στον ατμό
της φαινομενικής ελευθερίας του.

Βλέπω τη δομή του και
     "ερυθριάζω".
Όχι, όχι από ντροπή.
Από θυμό.

Από θυμό που ακόμα δεν έχω φύγει.

Έχω να ψιθυρίσω πολλά...

Έμαθες τελικά να παίζεις με τις κλωστές,
    εκείνες τις πολύχρωμες, που είχες σχέδια γι' αυτές
 και να φτιάχνεις, να φτιάχνεις ένα δίχτυ ή έναν ιστό -δεν είμαι σίγουρη,
  τόσο περίπλοκο και τόσο επικίνδυνο όσο κι ο φόβος στο στόμα σου.
Έμαθες κι εσύ να μικραίνεις, να μικραίνεις, να μικραίνεις,
   έτσι ώστε να είσαι σίγουρη πώς θα χωρέσεις μέσα σ' αυτές τις κλωστές.
 -Ώστε να γίνουν αληθινά επικίνδυνες...
Κι ας ξέρεις πώς να τις σκορπάς,
             κι ας μεγάλωσες πια,
     -Τα παραμύθια και οι φόβοι παραμένουν κι οι κρυψώνες των "μεγάλων".

[...]

Μέσα σε τέσσερις τοίχους εκεί θάβομαι
    και πεθαίνω στις κλωστές μου...
Ενώ πάντα ξέρω, πως όταν θέλω να ξεφύγω
   δεν έχω παρά έτσι απλά να κοιτάξω ψηλά
           και να πετάξω
      να φτάσω εκεί που πλάστηκα να είμαι.

Τρυφερός

Είδα αγάπη να ξεχυλίζει απ' τα ματωμένα σου χείλη..
Και λόγια είδα, ναι, και χέρια πληγωμένα να μ' ακουμπούν.
Τρυφερά. Σίγουρα αυτή είναι η λέξη: Τρυφερά.
Γιατί έτσι είσαι για μένα, Τρυφερός.

Με τυλίγει η αγάπη Σου.
Σαν παιδί θέλω να Σε τυλίξω με κορδέλα.
Να παίξω με τα μαλλιά Σου,
να κάτσω πάνω στα πόδια Σου,
να Σ' αγκαλιάζω, να ρίχνω πίσω το κεφάλι μου
   να γελάμε, να γελάμε, να γελάμε.
Κι Εσύ σοβαρός και τρυφερός
             να μ' αγαπάς.
Έτσι να μ' αγαπάς, όπως κανείς άλλος
δεν μπορεί να μ' αγαπήσει.
Μόνο μ' ένα βλέμμα Σου.
Να λιώνω.
  Να Σ' αγαπώ! Και να Σ' αγαπώ!
     Σ΄αγαπώ!
Πλάστηκα να Σ' αγαπώ! 

αντίλαλοι

Κοιτω τριγύρω.
       Σκοτάδι!
      "Θέλω να πετάξω. Σώσε με... Σώσε με.."

Δειλά δειλά βήματα, προχωρώ, ούτε ξέρω πού πάω,
ψάχνω για τον Σταυρό Σου.
Άκουσα πως εκεί θεραπεύεις. Το χρειάζομαι.
Έχω μια θλίψη να φέρω μπροστά Σου.
Σε χρειάζομαι.
Κόσμος μαζεμένος εκεί που βρισκόταν
            ο κρεμάμμενος επί ξύλου.
Το αίμα Του νωπό με τυλίγει, θεραπεύει, ντύνει.
     Και ζεστή αγάπη ολόγυρα, φόρεμα λευκό.
           "Σ' αγαπώ!"
Εκείνος το είπε ή εγώ;
   Σ' αγαπώ!
Η φωνή του αντιλαλεί στην καρδιά μου.
Εκείνος πρώτος μ' αγάπησε, αδύνατο ν' αντισταθώ;
   "Σ' αγαπώ"

14 Φλεβάρη

Σήμερα είναι των ερωτευμένων!
Άρα, ασφαλώς και θα γιορτάζω.
Ερωτοχτυπημένη με τη ζωή...

χρονικά

Κι ο απόλυτος δυνάστης, ο χρόνος.
    Θα γράφω ποιήματα έτσι,
      για να νικάω τον χρόνο.
   Για να θυμάμαι στιγμές που πέρασαν,
  να τις κάνω τώρα
 και να ξορκίζω το μέλλον.
Φτερά αετού να πετάξωωωωωωωωω.

Άρνηση

Πάλι διακατέχομαι από μια αίσθηση άρνησης
Όμορφη, γαλάζια, ίσως και λίγο κίτρινη άρνηση.
Όχι κραυγαλέα,
      σίγουρα αναίτια,
      οπωσδήποτε επιλογή λανθασμένη
    αλλά πάντα άρνηση.
Ονειρεύομαι μακριά.
Κάποτε θα φύγω.

τάσεις φυγής

Νιώθω πως τίποτα ουσιαστικό δε
με κρατά σ' αυτήν την ηλίθια λογική
                       του λογικοφανούς.
Ίσως πέρα απ' τα όρια του
          να βρω τον εαυτό μου
[...]
Ως τότε, κρυμμένη στους τύπους
ας ψάχνω για το απόλυτο.

υστερόγραφο

Σου γράφω,
όχι επειδή έχω κάτι συγκεκριμένο να σου πω,
αλλά από ανάγκη να επικοινωνήσω
και να πνίξω τη μελαγχολία μου.
Και κάτι ακόμα,
Σου γράφω ως ένδειξη διαμαρτυρίας
που είσαι και πάντα θα είσαι
τόσο μακριά...

ονειρο(δε)πωλώ

Έδεσα τον εαυτό μου με χρυσές κλωστές
που τις στερέωσα με χάλκινες βελόνες
στη σκέψη μου.
Ένας φόβος σα μαύρο συμπαγές θρανίο*
Δόγμα αντικειμενικού ρόλου.
Φοιτήτρια.
Μέσα σε έναν κίτρινο τοίχο θάβω
ένα ένα τα όνειρά μου. Και φοβάμαι.
Φοβάμαι να αρνηθώ τον κίτρινο τοίχο.

Κι ο Στ., λέει "κοιτάζει ευθεία,
λίγο δεξιά, με μικρή κλίση προς τα κάτω".
Με βαρύγδουπες λέξεις επιδεικνύει τις γνώσεις του.
"Διακεκριμένες νοήσεις νοηματοδοτούν
νοήματα". Αλλά μπορούν να νοηματοδοτήσουν και την ύπαρξη;


Τροφοδοτώ την ελπίδα.
Κάπου θα υπάρχει ο έρωτας.
Κάπου θα κρύβεται η ελευθερία.
Μία μία οι βελόνες κεντρίζουν τις αισθήσεις μου.
Δένω αυτοκίνητα με τις χρυσές κλωστές μου**
κι από σήμερα τα κρατώ στην ψυχή μου
                               -για να φύγω...


Κρατώ τις αισθήσεις ανοιχτές
και το στόμα κλειστό.
Προβληματίζομαι για ερωτήματα
που μου τη δίνουν. Κι ακούω
λόγο που χτυπάει γδούπους στους***
κίτρινους τοίχους.


Κάποιος έλαβε τον Στ. υπόψιν του.
Συναντήσεις επικοινωνίας -λέει.
Συναντήσεις κακοδαιμονίας -λέω.
              Κι αδιαφορώ...
              Φορώ το παλτό μου και 
              σας χαιρετώ.
Θα πάρω το επόμενο καράβι για τη δική μου χώρα...




------------------------------
*Η καθηγήτρια των θρησκευτικών στην β' λυκείου είχε παραλληλίσει το δόγμα με ένα θρανίο. Ότι είναι μέσα στα όρια του θρανίου είναι το δόγμα, η αλήθεια!! μπρρρ... Ναι η αλήθεια, ο Θεός χωράει σε ένα θρανίο :Ρ 
** βλ. το παραμύθι με τον μικρούλι που έδεσε τον γίγαντα με κλωστές κι αυτός δεν μπορούσε να σηκωθεί!!!
***"λόγος που χτυπάει γδούπους" =βαρύγδουπος

Η Σοφία γελά παρασέρνοντας κι όλο τον κόσμο

Είμαι ευτυχισμένη
Σας αγαπώ όλους
Αφήστε με...

Ίλιγγος

Κάτι αξιόλογο δεν είχα ποτέ να πω -αυτό είναι αλήθεια.
Αλλά πάντα μ' έβρισκα να χάνω τον χρόνο μου μιλώντας για διάφορα που δεν έζησα.
Το μόνο θερμό μου ακροατήριο ένας τοίχος που δεν τόλμησε καν να κοκκινίσει.

Και του είπα για εκείνη τη φορά που ήμουν αέρας,
για εκείνη τη μέρα που έγινα θάλασσα
για εκείνη τη στιγμή που έγινα άμμος
για εκείνο το τότε που χόρευα στις φλόγες
[...]

Ναι, συνηθίζω τις ώρες της μοναξιάς
να μεταμορφώνομαι σε μια μεγάλη παρέα
που ποτέ δε θυμάται να ξεχνά αυτά που την πονούν.

Όπως -ναι- τότε που έπρεπε να γίνω τυφώνας και έγινα σύννεφο.
Όπως -ναι- τότε που έπρεπε να γίνω σεισμός και έγινα λίκνισμα.
Όπως -ναι- τότε που έπρεπε να γίνω κραυγή και έγινα ψίθυρος.
[...]

Η αγαπημένη μου ώρα είναι τότε που κάνω στροφές
και γυρίζω, γυρίζω, γυρίζω, γυρίζω, γυρίζω
γύρω από τον άξονα του σώματός μου -ενώ δεν είναι μεταμορφωμένο,
και στο τέλος σωριάζομαι μεθυσμένη από τη ζαλάδα και την αίσθηση του ιλίγγου.
Νιώθω να ανακατεύομαι.

Και μετά παρατηρώ το σώμα μου πεσμένο σε έναν καναπέ
να νομίζει πως θέλει να γελάσει ή να κλάψει
να νομίζει πως ίσως με μια στροφή ακόμα θα νικούσε
να νομίζει πως θα ξεχνούσε πως ποτέ μέχρι τώρα
δεν κατάφερε να βρει ένα μεγάλο μεγάλο όνειρο.

Όλα μοιάζουν τόσο ήρεμα...

ποίηση για την ποίηση

Τα ποιήματα δε θα διαβαστούν σαν μυθιστορήματα
              θα σου μιλήσουν
και θα σωπάσουν μέχρι να τα ξανακούσεις.
Τα ποιήματα θα τραγουδήσουν παράφωνα
                                 αν δεν τα προσέχεις.
     Τα ποιήματα θα ψάξουν τον δημιουργό τους
          και θα τον μάθουν μαζί σου.
Είναι περίεργα πλάσματα αυτά τα ποιήματα.
Ανοίγουν τα κουτιά της Πανδώρας
         γεμάτα τρελές απαιτήσεις για τη ζωή.
Γυρνώντας γύρω απ' τον σκοπό τους
σφυρίζουν στο ρυθμό της φωνής σου.


Τα ποιήματα θέλουν να τραβήξουν την προσοχή σου
μα εσύ... έτσι κι αλλιώς...
πάντα αγαπάς τα ποιήματα


Τετάρτη, 02/1/08 

ζω-γράφω

Κάθε φορά 
       που πιάνω στυλό
                   και πάλι 
                           στα χέρια μου,
                                    αποφασίζω 
                            να αλλάξω τον κόσμο,
                       Μα το στυλό 
        στην κάθε του λέξη
κάνει μουντζούρες.

Δε στο 'πα;

Καλωσήρθατε

Κυρίες και κύριοι,
σας χαιρετώ και σας καλωσορίζω.
Η μικρή σας γιορτή
   - η μικρή μας ζωή - ξεκινά.

Μια μπαλαρίνα πέφτει απ' τις φιγούρες της.
Ένας αρλεκίνος μπερδεύει τις φάρσες του.
Μια νεράιδα μπλέκει στα φτερά της νεραϊδόσκονης.
Ένας αφηγητής ξεχνά τα λόγια του.

Κυρίες και κύριοι,
καλωσήρθατε σε αυτό που
εσείς ονοματίζεται θέατρο
            κι εμείς το λέμε ζωή.
Καλωσήρθατε κι ας είναι ακόμα νεκρωμένα
     τα λιγοστά σας αισθητήρια.

Οι λέξεις μας κενές στα αντίο σας.
Πέφτουμε, μπερδεύουμε, μπλέκουμε, ξεχνάμε...

Μέχρι εκεί.
             Πιο πέρα αδυνατείτε να ακολουθήσετε...
                                     
                                        Κυρίες και κύριοι,
                                        ελπίζουμε να περάσατε
                                        ευχάριστα κι εποικοδομητικά.

18/10/04

έχεις στ' αλήθεια φτερά;

Σύννεφα ποιανού ουρανού τα όνειρά μας
κι οι σκέψεις μας πόσο μόνες...
Με φωνή τριών διαστάσεων πώς θα καταλάβω το άπειρο;
Υποκείμενη στη βαρύτητα,
πώς θα νιώσω τον αέρα που σχίζεται;

Θα ανέβω στα φτερά Σου
και κυκλωμένη από Σένα,
θα ανέβω στη Σιών
-εκεί που ο θρόνος της χάρης σου θα με τυλίξει.

Στην παρουσία Σου...