Ίλιγγος

Κάτι αξιόλογο δεν είχα ποτέ να πω -αυτό είναι αλήθεια.
Αλλά πάντα μ' έβρισκα να χάνω τον χρόνο μου μιλώντας για διάφορα που δεν έζησα.
Το μόνο θερμό μου ακροατήριο ένας τοίχος που δεν τόλμησε καν να κοκκινίσει.

Και του είπα για εκείνη τη φορά που ήμουν αέρας,
για εκείνη τη μέρα που έγινα θάλασσα
για εκείνη τη στιγμή που έγινα άμμος
για εκείνο το τότε που χόρευα στις φλόγες
[...]

Ναι, συνηθίζω τις ώρες της μοναξιάς
να μεταμορφώνομαι σε μια μεγάλη παρέα
που ποτέ δε θυμάται να ξεχνά αυτά που την πονούν.

Όπως -ναι- τότε που έπρεπε να γίνω τυφώνας και έγινα σύννεφο.
Όπως -ναι- τότε που έπρεπε να γίνω σεισμός και έγινα λίκνισμα.
Όπως -ναι- τότε που έπρεπε να γίνω κραυγή και έγινα ψίθυρος.
[...]

Η αγαπημένη μου ώρα είναι τότε που κάνω στροφές
και γυρίζω, γυρίζω, γυρίζω, γυρίζω, γυρίζω
γύρω από τον άξονα του σώματός μου -ενώ δεν είναι μεταμορφωμένο,
και στο τέλος σωριάζομαι μεθυσμένη από τη ζαλάδα και την αίσθηση του ιλίγγου.
Νιώθω να ανακατεύομαι.

Και μετά παρατηρώ το σώμα μου πεσμένο σε έναν καναπέ
να νομίζει πως θέλει να γελάσει ή να κλάψει
να νομίζει πως ίσως με μια στροφή ακόμα θα νικούσε
να νομίζει πως θα ξεχνούσε πως ποτέ μέχρι τώρα
δεν κατάφερε να βρει ένα μεγάλο μεγάλο όνειρο.

Όλα μοιάζουν τόσο ήρεμα...