Έχω να ψιθυρίσω πολλά...

Έμαθες τελικά να παίζεις με τις κλωστές,
    εκείνες τις πολύχρωμες, που είχες σχέδια γι' αυτές
 και να φτιάχνεις, να φτιάχνεις ένα δίχτυ ή έναν ιστό -δεν είμαι σίγουρη,
  τόσο περίπλοκο και τόσο επικίνδυνο όσο κι ο φόβος στο στόμα σου.

Έμαθες κι εσύ να μικραίνεις, να μικραίνεις, να μικραίνεις,

   έτσι ώστε να είσαι σίγουρη πώς θα χωρέσεις μέσα σ' αυτές τις κλωστές.

 -Ώστε να γίνουν αληθινά επικίνδυνες...

Κι ας ξέρεις πώς να τις σκορπάς,

             κι ας μεγάλωσες πια,

     -Τα παραμύθια και οι φόβοι παραμένουν κι οι κρυψώνες των "μεγάλων".

[...]

Μέσα σε τέσσερις τοίχους εκεί θάβομαι

    και πεθαίνω στις κλωστές μου...

Ενώ πάντα ξέρω, πως όταν θέλω να ξεφύγω

   δεν έχω παρά έτσι απλά να κοιτάξω ψηλά
           και να πετάξω
      να φτάσω εκεί που πλάστηκα να είμαι.