ματαιοτης ματαιοτήτων

Όλος ο κόσμος μου γίνεται κομμάτια
μόλις τον αντικρύζω.
Τίποτα δεν είναι όπως το πρωτοφαντάζομαι.
Κάθετι έχει μία μυστήρια δομή και
τα πάντα γύρω μου κρύβουν μία
τόσο μεγάλη πλοκή που με κατατρώγει.
Σαν να τρέχω σε έναν κυλιόμενο διάδρομο.
Σαν να σκάβω μέσα στη λίμνη.
Κι όλα να μοιάζουν πως μένουν ίδια,
παρά το γεγονός ότι εγώ αλλάζω.

Φοβάμαι να ζω σ' ένα κόσμο που δεν ορίζω
Με επιλογές τόσο στενά περιορισμένες
που μου κλέβουν την επιλογή.
Με πνίγει, πνίγει, πνίγει μέσα στον ατμό
της φαινομενικής ελευθερίας του.

Βλέπω τη δομή του και
     "ερυθριάζω".
Όχι, όχι από ντροπή.
Από θυμό.

Από θυμό που ακόμα δεν έχω φύγει.